Birbirimizden kaçar hale geldik

İnsan her zaman bir şeye muhtaçtır. Bu maddi ya da manevi olarak her zaman yaşam sürecinde inkâr etse bile muhtaçtır. Gerek bir söze gerek bir paraya veya eşyaya…
Yaşadığımız dönemler artık iyice enteresan hale gelmeye başladı. Çevremizde iyi gün dostu aramaya başladık. Biraz komik gibi geliyor ama uzun zamandır gözlemlediğimde iyi bir anında, iyi bir gününde gerçekten yanımızda birisini bulmakta çok zorlanıyoruz.
Kötü günlerde en sevmediğin insan bile gelip bir teselli veriyor ama mutlu günlerinde paylaşmakta zorlanıyoruz. Biz ne ara bu kadar samimiyetten uzak kaldık anlam veremiyorum.
Kişisel egolarımız ve bencil düşüncelerimiz bizi tamamen yalnızlaştırıyor. Bir kaza ve olay olduğunda etrafta herkes koşturuyor kimi meraktan kimi ise yardımdan dolayı bu durumda dost aranmıyor gören herkes koşuyor fakat iyi günde öylemi?
 Mesela kendinle ilgili müthiş bir haber alırsın mutluluktan uçarsın, acayip bir başarıya imza atmışsındır, iş hayatında terfi etmişsindir, aşık olmuşsundur, paylaşmak istersin, anlatırsın...
 İşte o zaman anlarsın yanında kim var kim yok ya da anlattığın kişi senin mutluluğunla mutlu olmuyorsa, geçmiş olsun, o iyi gün dostu değildir!
Yeni bir ev alırsın metrekaresi eleştirilir, araba alırsın fiyatı eleştirilir, çocuğun olur cinsiyeti keşke denir!
 Hepimizin hayatında bu mutsuz güruh ile bu konuşmalar yaşanmıştır. Hâlbuki bizim ailemiz ve etrafımızdan gördüğümüz bir kişi mutlu olduğu bir şey satın aldı ya da mutlu olacağı bir şey başardıysa ilk olarak hayırlı olsun dileğinde bulunarak sonrasında mutluluğuna ortak olarak iyi niyet göstergesi olarak âdettendir diyerek ufak bir hediye alarak sevince ortak olunur.
 Günümüze baktığımda bu duygulardan çok uzağız hep bir eleştiri, hep bir çok bilmişlik, hep bir negatif söylemler…
Zordur zaten iyi gün dostu bulmak. Acıyı paylaşmak, mutluluğu paylaşmaktan daha kolaydır.
Bundan dolayı artık birbirimizden kaçar hale geldik…
Herkese iyi hafta sonları...